CONCERT REVIEW

De blanke soulman bij uitstek, Darrell Nulisch, is dezer dagen op bezoek in Belgenland, begeleid door guitarman “Monster” Mike Welch. En aangezien deze laatste nu reeds de kaap van de twintig volle levensjaren heeft overschreden, stel ik voor dat we zijn koosnaampje “Monster” vanaf heden laten vallen. Mike vervangt Jon Moeller, die onlangs The Fabulous Thunderbirds vervoegde. Wij hebben hem met Kim Wilson aan het werk gezien in Fleurus, eerder deze week. Verder ontwaren we in de band de onafscheidelijke Steve Gomes aan de bass, tevens co-writer van Darrell van diens eigen werk. En al even onafscheidelijk, Robb Stupka op drums.

In de jaren tachtig en begin negentig, maakte Nulisch deel uit van Ronnie Earl’s Broadcasters. In ’91 nam hij zijn eerste soloproject op, “Business as Usual”, toen reeds in samenwerking met Steve Gomes. Nadien volgden ”Bluesoul” in ’96, “The Whole Truth” in ’98, “I Like It That Way” in 2000 en “Times Like These” in 2003.
Al deze albums zijn unieke pareltjes van soul-blues. Met Jon Moeller op gitaar. En nu komt hij zijn nieuwste “Goin’ Back to Dallas” presenteren. Goin’  Back to the Blues had de ondertitel kunnen zijn van deze nieuwe CD, omdat ze terug meer puur-blues gericht is. Toch maakt Darrell’s stem ze zeer herkenbaar als zijnde een typisch Nulisch-product.

Fred kondigt de band aan “We got some people here on stage tonight..I guess they’re gonna bring us some blues and soul and stuff…ladies and gentlemen, hands together for Darrell Nulisch and Band”. “Lonely man” opent de set. Het is meteen duidelijk dat het geen CD-presentatie set wordt. Nulisch put songs uit zijn totale oeuvre, en dan vooral uit de laatste drie. Het prachtige “You Tore My Playhouse Down” passeert de revue, alsook “Love Changes Things”, “Once in a Lifetime Love”, “Times Like These” en “Right There at Home”. Darrell Nulisch staat op het podium als de verpersoonlijking van het “no stress at all”-gevoel. Dat slaat over op het publiek. Op een paar luidruchtige kiekens na, die zichzelf in de kijker poogden te plaatsen, is iedereen één en al oor. Dit is “great stuff” voor hen die graag soul mogen hebben, en dat zal zowat iedereen zijn, denk ik.

Ook de tweede set gaat op de ingeslagen weg verder. Een tweetal nummers worden nog ingestudeerd. Mike Welch zoekt de juiste akkoord-combinatie om niet too basic te gaan klinken. Zoals eerder al is gebleken in andere combinaties, speelt Mike ook nu beter in deze band. Of laten we zeggen dat ik persoonlijk meer houd van zijn werk als sideman, dan van zijn solowerk. Ook weer een kwestie van smaak, zeer waarschijnlijk, maar iemand zal me moeten bijtreden dat zijn laatste CD niet echt de stenen uit de grond pulkt.

Hook Herreira wordt genodigd op het podium voor twee nummers. Hij ziet er goed uit. De Oostendse lucht doet wonderen. Hij is terug de oude op de smoelschuif. Daarna komt Nulisch terug voor nog een aantal soul-ballads zoals enkel hij die kan brengen. A real soulman. Ook hij heeft zijn harmonica weer opgediept en weet zijn nummers te verfraaien met zijn zuig-en blaaswerk. We horen hem graag bezig. En ik vraag me trouwens af, waar hij zijn hoedjes vandaan haalt. Ik ben het weer vergeten te vragen.

Een prachtige late matinee-show in The Borderline. Dit is pas een nuttig bestede  zondag, jullie weten onderhand wat ik over deze dag denk.

Tot de volgende,

witteMVS